kendine geldiğinde pis bir örtünün üstünde yatar buldu kendini. deli bakışlı kadın başında oturmaktaydı. dudaklarının kıpırdadığını görebiliyordu ama çıkan mırıltıya bir anlam veremiyordu. gözlerini araladığını farkeden kadın mırıltısına ara vermeden pis toprak bir kapta su yaklaştırdı kurumuş dudaklarına. ahhh ne de çok susamıştı ama bir yandan da bulunduğu ortama olan güvensizliği vardı kalbini sıkıştıran. kadın ona kötülük yapacak gibi durmuyordu, hatta adeta bir hemşire edasıyla ilgilenmeye çalışıyordu kendisiyle. bir kaç yudum aldıktan sonra öksürerek sesini düzeltmeye çalıştı. etrafına çabuk bi göz attıktan sonra kadına döndü:
- neredeyim? siz kimsiniz?
kadının gözleri aniden karanlıklaşıp uzaklaştı sanki. uzaklara dalar gibi oldu kısa bir an. sonra konuşmaya korkar gibi fısıltı şeklinde bir ses çıktı dudaklarından:
- yıllar oldu buralardan yabancı geçmeyeli.korkar,çekinirler nedense.. bir ben kaldım burda yerli diye, bebeğimle. acıdır hikayem, dinlemeye yüreğin yetmez delikanlı. zaman çok şey aldı götürdü benden, kalanları da bu küçüğe vercem.
adam anlamaz bakışlarla etrafa tekrar göz gezdirdi,odada bir bebeğin varlığına dair tek şey eski püskü battaniyeydi ama bebeğin kendisinden eser yoktu. içi daha da tedirgin olmasına karşın merakla sordu:
- hangi bebek?
kadın belirgin şekilde tekrar asabileşti. yine anlaşılmaz birşeyler mırıldanıyordu ama bu sefer daha hızlı, daha telaşlı..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder