bebeğim... bebeğim...
bir anda panikledi, içerdeki kadının ya da bebeğinin yardıma ihtiyacı olabilirdi. kapıya vurmaya başladı ama açılacağına dair bir belirti yoktu. kararsız kaldı, içeri girmeli miydi. sonra seslendi
-bayan, iyi misiniz? yardıma ihtiyacınız var mı?
cevap yoktu, aynı mırıltı devam etmekteydi. kararsızlığı bir anda cesarete çevirdi ve elini kapının koluna uzattı. kendinden emin bir şekilde açtı kapıyı. ilk başta göremedi kimseyi sonra etrafına bakınmaya başladı. işte orda, bir kaç metre ileride bir gölge vardı. koşar adım gölgeye doğru yürüdü. ve dondu..
ufak ve eşyasız bir odanın ortasında bir kadın, kucağında adeta bir bebek varmış gibi kollarını sallıyor ve ağlayarak mırıldanıyordu,bebeğim... kanının vücudundan çekilerek kuytu bir köşeye saklandığını hissetti. neydi bu şimdi, nasıl bir duruma sokmuştu kendini, rüya mıydı yoksa bu? ne yapmalıydı şimdi? bir sonraki hamlesini kestirmeye çalıştı. saatler sürmüş hissi uyandıran bir kaç saniyelik bir bekleyişten sonra kadına doğru bir adım attı. o adımla birlikte kadının gözleri üstüne yapıştı, buz gibi ve donuk. sanki her hareketinde daha da batıyor gibiydi. içindeki ilkel benlik arkanı dön ve kaç diye haykırıyordu ama kasları da kanıyla birlikte terk etmişti sanki onu. çaresizliği giderek katlanıyordu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder